Debe ser censurable o humor?

Ao pensar nesta pregunta, o primeiro que pasou pola miña cabeza foi unha conversación de bar estereotípica. Cun partido de fútbol de fondo, onde homes de mediana idade cunha cervexa na man se dedican a facer chistes sobre o xogador de fútbol racializado do equipo contrario, sobre a camareira que lles serve a terceira ronda de cervexas, sobre o xitano do seu barrio. Vólveme a levar a esos momentos nos que películas como Ocho apellidos vascos ou series como La que se avecina eran a cúspide do humor neste país, e comezo a formular a miña idea. O humor debe ser censurado, en todo hai límites, non?

Mais a clase cambiou por completo a miña visión. O chiste é o mesmo, a persoa en formulalo é diferente. O contexto non ten absolutamente nada que ver, agora sitúome nunha aula chea de mulleres feministas coma min. Chea de persoas que sei que non opinan o mesmo que o señor do bar. E cos mesmos chistes ofendendo aos mesmos colectivos diante miña. E a miña opinión cambia. Quizais pola forma de ser formulados, quizais polo inxeniosos que son algúns deles, mais comezo a rir. Entón, debe haber censura?

Aquí o debate. Considero que o humor é unha ferramenta moi importante para conseguir reapropiarse de discursos que poden facer dano, así coma unha forma de xestionar a incomodidade que poden resultar según que situacións. E non creo que se deba acabar con este tipo de activismo, nin penso que o humor de por si sexa negativo. Claro está, que sigo a pensar que deben haber certos límites. Pero evidentemente os límites son diferentes dependendo da persoa. Pode facerme moita gracia un chiste por moi ofensivo que sexa, mentras que unha persoa cuxas situacións vitais son diferentes ás miñas pode atopalo coma case un insulto. Evidentemente tamén pode ser ao revés, e pódome atopar nunha situación na que ao resto de persoas un chiste lles resulta gracioso, mentras que a min non mo resulta en absoluto. 

Por isto mesmo non creo que deba ser censurable. Si ben podemos estar todas en contra de certo tipo de humor ou certo tipo de humoristas, ou non atopar graciosas según que bromas, tamén hai que recoñecer que os límites de cada persoa son diferentes, polo que xamais pode haber unha censura que estea ao gusto de todes. 

En conclusión, esta cuestión provoca unha dicotomía dentro de min. Si ben non me gusta que certos chistes sexan formulados, tampouco me vexo coa potestade de frear que ocurran, nin tampouco creo que debamos de deixar de empregar o humor coma a nosa arma ou rirnos do que nos faga rir. Incluso se o chiste non está nada en consonancia cos nosos ideais.