Ao pensar nesta pregunta, o primeiro que pasou pola miña cabeza foi unha conversación de bar estereotípica. Cun partido de fútbol de fondo, onde homes de mediana idade cunha cervexa na man se dedican a facer chistes sobre o xogador de fútbol racializado do equipo contrario, sobre a camareira que lles serve a terceira ronda de cervexas, sobre o xitano do seu barrio. Vólveme a levar a esos momentos nos que películas como Ocho apellidos vascos ou series como La que se avecina eran a cúspide do humor neste país, e comezo a formular a miña idea. O humor debe ser censurado, en todo hai límites, non? Mais a clase cambiou por completo a miña visión. O chiste é o mesmo, a persoa en formulalo é diferente. O contexto non ten absolutamente nada que ver, agora sitúome nunha aula chea de mulleres feministas coma min. Chea de persoas que sei que non opinan o mesmo que o señor do bar. E cos mesmos chistes ofendendo aos mesmos colectivos diante miña. E a miña opinión cambia. Quizais pola forma de ser