Puede hablar la subalterna?

Unha pregunta que, por moi obvia que pareza, se está sendo formulada e que hai algunha clase de debate. Non coñecía en absoluto o traballo da autora, nin xamais escoitara falar dela, polo que adentrarme neste texto foi unha boa forma de coñecer máis sobre o subalterno a partir das súas palabras, pois desa maneira será posible formar unha opinión propia.

Chamou a miña atención a forma que empregou para ensinar á realidade das persoas do mal chamado terceiro mundo. Cando automáticamente utilizas terminoloxía coma "outro", por moito que a intención non sexa a de facer dano, é imposible ser capaz de ver a dignidade desas persoas polo que son. Incluso en ideoloxías e postulados tan rompedores coma pode ser o marxista existen certos trazos que son sinalados pola autora, pois semella que a visión occidental se estende a todo tipo de clases sociais e ideoloxías. Existe un abandono en toda a sociedade europea ou norteamericana ao que se escape do ollo. 

Dende representacións coma os mapas mundi de Mercator, onde o centro do planeta está colocado no mundo occidental; ou incluso noutras representacións máis actuais e menos sesgadas pódense atopar pequenas cousas que deben ser mencionadas e analizadas. Por que o mundo está debuxado como está debuxado, se se trata dunha esfera na que non hai ningún tipo de orde? Por que están Europa ou Estados Unidos ao norte, mentras que Oceanía, África ou América do Sur están ao sur?, estos pequenos detalles tamén axudan a considerar outras culturas como "o outro" ou "raras". Mais evidentemente estanse a producir cambios.

Nada máis o mundo occidental recoñeceu a existencia doutras culturas e doutras formas de contar a historia, comezou outro tema moi ben explicado por Spivak. En vez de ignorar ou reprimir a cultura allea, pásase a un proceso de absoluto paternalismo. Un movemento no que as persoas potencialmente opresoras se apropian do discurso das persoas oprimidas, no que parece moito máis importante colgarse un pin de "aliado" que conseguir de verdade rematar coas opresións. Neste tipo de actitudes entran tamén as representacións de ficción, pois por moi boa intención que poidan ter algunhas delas, o mundo occidental en ningún momento debe de mostrarse abandeirado dunha loita que non é a súa. As narrativas subalternas non son nosas, nin son todas iguais. 

O noso papel debe realizarse dende a sombra. Recoñecendo actitudes, non acaparando espazos cun altavoz que en ningún momento debeu ser noso. Debemos recoñecer as relacións existentes entre dominante e dominado, calar a boca e aprender. E, respondendo a pregunta do principio, pode falar a subalterna?, non só pode, senón debe. Mais tampouco é cuestión nosa decidir se deben facelo ou non.

Debemos escoitar as voces disidentes, e desta maneira educarnos e cambiar. Só desa maneira será posible unha sociedade para todes.